bla bla bla
Hani yazmak istersin de yazamazsın ya, yada elin gitmez klavyenin tuşlarına yada bir kağıt kalem bulup karalayamazsın bir iki kelime işte öyle karmaşık günlerdeyim. Efkâr desen yok arkadaş! Sadece biraz telaş hepsi o. Ama yazamıyorum. Birikiyorum ve boşalamayınca sinirleniyorum sadece. Asabiyim!!! Geçecek diyor iç ses. Haha geçecekmiş bilmiyordum sanki. Yazmamanın avantajı neymiş okur? Gözlemlemek. Hem de bol bol. Gazeteler desen yok bişey. İnternette gezmek kifayetsiz. Etrafım kalabalık. İki çocuk annesisin sen diyor biri içimden, ama sadece anne değilim değil mi? Zaten öylede davranmıyorum. Ergenken böyle hissediyordum ama geçti demek bu da geçecek. Ama taşlar yerine kolay oturmuyor… Evlat kolay yetişmiyor.Yaa biliyorum bunları, yok mu deva bulan?? Yok mu sessizliğimi anlayan. Yaa var demeyin. Onu da biliyorum. Sırtırtımı dayadığım Rabb’im var. E o zaman? demeyin. Demeyin işte. Fotoğraf çekiyorsun, geziyorsun, kah oradasın, kah buradasın da demeyin. Onu da biliyorum. Sütten